Relacja Jacka Ścieżki z Balu Charytatywnego w Krakowie „Absolwenci Agnieszce”

Gdy w grudniu 2003 roku dostałem od mojego łącznika z Krakowa – profesora Marka Eminowicza wiadomość, że jedna z naszych absolwentek, dziewczę młode, w sile wieku, została zdiagnozowana na niezwykle rzadką, niestety nieuleczalną chorobę „stwardnienie rozsiane”, mogłem, kierując się sercem, posłać po prostu na podane konto dotacje...

Niestety wpadłem na szatański pomysł. Posłałem w rewanżu e-mail – „Może zorganizujemy Bal Charytatywny?”.

Kiedy pod koniec sierpnia 2004 otrzymałem od mojego partnera zza największej wody, krótką, żołnierską informację: „Bal 22 października 2004 – Hotel Pollera, zostałeś wybrany Prezesem Komitetu Pomocy Agnieszce (wyraź zgodę)”, poczułem zbliżającą się przygodę. Przygodę, która miała na celu pomóc, nieznajomej osobie, w odzyskaniu nadziei.

Jak pamięta spora część polskiego społeczeństwa w Południowej Australii, w połowie września rozesłałem listy z prośbą o dotacje. Część z adresatów nie zawiodła, w krótkim czasie zebrałem kwotę $1 705 australijskich dolarów, które w czwartek 14 października 2004, razem ze mną, na pokładzie fantastycznych linii lotniczych Singapurian Airliners, opuściły Adelajdę, kierując się na Kraków.

W tym miejscu, chciałbym w swoim imieniu, podziękować wszystkim tym, którzy mi zaufali i pomogli. Nie będę wymieniał szczegółowej listy darczyńców. Mam nadzieję, że każdy, bez względu na ofiarowaną kwotę, otrzymał lub otrzyma niedługo osobiste podziękowanie wysłane z Królewskiego Miasta Krakowa.

Zaraz po przylocie, zebranie nieformalnego Komitetu. Młode dziewczyny, koleżanki Agnieszki z klasy, duże przedsięwzięcie, z którym nigdy nie miały do czynienia i myśl kołacząca się pod czaszkami – „Musi się udać”.

W dniu mojego przyjazdu, bal był organizacyjnie zamknięty na 99 procent, natomiast frekwencja była daleka od oczekiwań. Wiedzieliśmy, że musimy mieć na sali pomiędzy 100-150 osób, aby wszystko poszło jak trzeba.

Na pierwszym zebraniu Komitetu powiedziałem takie zdanie – „Mogłem pomóc z Australii zorganizować wszystko, ale nie mogłem opłacić gronu moich 150 znajomych biletów lotniczych, aby byli z nami, chociaż na pewno stworzyliby wspaniałą atmosferę”.

Ruszyło z kopyta

Ruszył z kopyta kulig zawiadamiania znajomych. W piątkowy wieczór, w obecności około 150 osób, miałem zaszczyt otworzyć i poprowadzić Bal Charytatywny „Absolwenci Agnieszce”.

Stare, dobre pomieszczenia Hotelu Pollera, przyjęły nas bardzo godnie, wystrój jak za Franciszka Józefa. Pięknie udekorowane stoły, feerie dobrego polskiego jedzenia – w tym miejscu ukłon dla Jacka Chojnackiego (absolwent „Piątki” 1979) kierownika restauracji.

O godzinie 20.00 powoli zaczęli przychodzić goście, pięknie i elegancko ubrani, w oczach widać było chęć niesienia pomocy komuś, kogo nie znali, ale hasło – „Choroba, absolwentka naszego liceum” było wystarczające, aby wyciągnąć ich z domów. W drzwiach Marek Kordylewski (wnuk słynnego astronoma) sprawdzał bilety, a jego piękna żona Anna wręczała każdemu z gości podziękowanie, napisane i odręcznie podpisane przez Agnieszkę.

Dalej witał przychodzących profesor Marek Eminowicz i ja – autor całego zamieszania. Około godziny 20.45 przyjechała ekipa Telewizji Kraków i rozpocząłem Bal Charytatywny „Absolwenci Agnieszce”.

Łzy w oczach

Czy to z serca czy też przez przypadek, mowa powitalna spowodowała, że 80procent sali miało łzy w oczach, czy to ze wzruszenia czy też ze śmiechu. Powitałem Dyrektora, Prezesa Stowarzyszenia Absolwentów i Marka Eminowicza... Opowiedziałem historię balu... Opowiedziałem, jak na drugim końcu świata zebrano fundusze ... W końcu padło sakramentalne: – „Pierwszy Bal Charytatywny: Absolwenci – Agnieszcze uważam za otwarty”.

Goście powoli zaczęli raczyć się frykasami przygotowanymi przez szefów kuchni, a tymczasem, starym sposobem wypróbowanym na dziesiątkach organizowanych w Adelajdzie imprez, Ewa Wachowicz (Miss Polonia 1992), Jacek Olbrycht (absolwent 1976) i ja, zaczęliśmy sprzedawać losy na loterię. W ciągu 45 minut sprzedaliśmy ich za prawie 3000 złotych. O 22.00 losowanie loterii, nagród było z 80, więc ich wręczanie trwało chyba z pół godziny.

„Dziękuję”

Nagle profesor Eminowicz podszedł do mnie w towarzystwie bardzo eleganckiego, starszego pana — Jacek poznaj, pan Andrzej Zaczkowski, ojciec Agnieszki”.

Z oczami pełnymi łez, starszy dystyngowany Pan podał mi rękę i powiedział — „dziękuję”. Powiedział to tak, że dźwięku tego słowa, w jego wykonaniu, nigdy nie zapomnę.

Potem powiedział, dlaczego przyjechał wcześniej – zobaczyli w TV fragmenty z otwarcia i nie wytrzymał, gdy mówiłem słowa „W imieniu organizatorów dziękuję wszystkim za to, że otworzyliście serca, aby pomóc Agnieszce dotknąć nadziei” – żona jego, wybuchając głośnym płaczem, mieszanką wzruszenia i szczęścia, powiedziała do niego „Powinieneś tam być”.

Potem dał mi list od Agnieszki, na szczęście, przeczuwając jego zawartość, otworzyłem go w domu, bo inaczej byłoby trudno dotrwać do końca...

O godzinie23.00 aukcja. Wtedy, łącznie z funduszami Polonii Południowoaustralijskiej, mieliśmy zarobione 10 tysięcy złotych i strach w oczach, jak pójdzie dalej.

Poszło super – encyklopedię wartą 150 złotych Jacuś Olbrycht kupił za 450 złotych i wtedy zrozumiałem, że jest dobrze. Za 900 złotych Przemek Osuchowski kupił Digiridoo, przywiezione przeze mnie z Australii, od 500 złotych przebijali się tylko z Ewą (jego żoną). Za 700 złotych Ewa kupiła skórę z kangura, którą również podarowałem na aukcję. Na końcu pióro, które poszło za 1800 złotych więcej niż jego wartość.

„Kraków wzięty”

Szybkie podliczenie zysków – 17 040 złotych. Oznajmiłem tę cudowną wiadomość wszystkim zgromadzonym, kończąc słowami – „Kraków wzięty”.

Około 2.30 nad ranem, żegnaliśmy wszystkich w drzwiach ...odpowiedź na pytanie dyrektora Stefanowa: Ścieżka, jak Tyś to zrobił? – „Panie dyrektorze, rzeczy niemożliwe załatwiam w 10 minut, na cuda musi Pan poczekać”, spotkała się z oklaskami wychodzącej publiczności. O 3.00 nad ranem byłem w domu, otworzyłem list od Agnieszki i usnąłem, chyba płacząc.

Jacek Ścieżka, Kraków 2004